"ก็แต่ว่าเมื่อเราตรึกตรองอยู่นานเกินไป
ร่างกายก็เหน็ดเหนื่อย เมื่อร่างกายเหน็ดเหนื่อย จิตก็ฟุ้งซ่าน เมื่อจิตฟุ้งซ่าน จิตก็ห่างจากสมาธิ 

 

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรานั้นแลดำรงจิตไว้ในภายใน ทำให้สงบ ทำให้เกิดสมาธิ ประคองไว้ด้วยดี

ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร ?   เพราะปรารถนาไว้ว่า จิตของเราอย่าฟุ้งซ่านอีกเลย ดังนี้"

เรื่องศีล เรื่องสิกขา บทบัญญัตินี่
ถ้ากายวาจาไม่เรียบร้อยแล้ว
ไปไม่รอดเพราะ “เป็นการข้ามมรรค”

​

บางคนพูดว่า สมถะไม่ต้องไปทำ
ข้ามไปวิปัสสนาเลย
คนมักง่ายหรอกที่พูดเช่นนั้น

เขาว่า ศีลไม่ต้องเกี่ยว
ก็การรักษาศีลนี้มันยากมิใช่เล่น
ถ้าจะข้ามไปเลยมันก็สบายเท่านั้น
อะไรที่ยากแล้วข้ามไปใคร ๆ ก็อยากข้าม